Cradle to cradle’ın tam türkçe çevirisi beşikten beşiğe. Bana "evladiyelik" lafını çağrıştırıyor.

Evladiyelik çok sağlam demek. Alan kişi kullandıktan sonra çocuklarına kalır, belki onların da çocuklarına.

Bu da daha az tüketim, daha az karbon salınımı ve daha az atık demek. Ne kadar güzel, değil mi?

Sanayi devriminden sonra sistemin karşısına bir yol ayrımı çıkmış: Aynı miktarda ürünü daha kısa sürede üreterek işçilere ilave boş vakit tanımak * veya daha fazla üretim yapmak.

Daha fazla üretince, daha fazla satabilmek için, moda ve pazarlama gibi yöntemlerle o güne kadar olmayan ihtiyaçlar yaratıp bunlara özendirmek gibi birtakım şeyler çıkıyor.

Ama evladiyelik ürünler, potansiyel bir yeni alımı engelliyor. Zamanla daha az dayanıklı tüketim malzemeleriyle başlayan, dayanıksız tüketim malzemelerine doğru giden bir süreç yaşanıyor. Bence bu kolektif bir hareket ve karar verme süreci, tek başına kimseye, ülkeye veya bir ideolojiye atfedilecek bir şey değil. Farklı zamanlarda, farklı bölgelerde insanlığın yaşadıkları sonucu ortaya çıkan duygu ve ihtiyaçların davranışlara yansıması.

C2C evladiyelikten de harika bir kavram. Dayanıklı olmanın ötesinde, kullanılamaz hale gelmiş olan üründen yeni bir ürün yapmayı da içeriyor (upcycling veya ileri dönüşüm).

Geri dönüşümden (recycle) farkı mı ne ? Eski ürünün endüstriyel bir ayrışma işlemine tabi tutulmadan olduğu şekilde yeni ürün içinde olduğu haliyle kullanılması.

Bulunduğum noktada tüm canlılarla beraber var olma (co-existence) konusuna çok önem veriyorum. Gelişmeleri takip etmeye çalışıyorum.

Uygulanabilir ve güvenli yöntemleri önermek için fırsat kolluyorum. Bir noktada yerel yönetimlerde işbirliği hayal ediyorum. Bununla birlikte, konunun trend olduğu bu dönemde dostlara kendimi alışverişte gösterme gibi bir isteğim yok.Bu konuda senden gelecek önerilere de önem veriyorum. Buna baktın mı diyeceğin bir şey varsa lütfen paylaş.

* Bir ara Mark Zuckerberg’in de savunduğu Universal Basic Income aslında bu konunun güncel bir versiyonuydu.